Wat is nu werkelijk het #DING?

In onze gehaaste samenleving zijn we continu bezig met allerlei details. Bijzaken. In onze reductionistische wetenschap hebben we er ook een handje van om kleine dingetjes te isoleren om ze goed te kunnen bestuderen, maar daarmee raakt er ook iets verloren. De hoofdzaak, de kern, de essentie. Daar draait alles tenslotte om.

In oude Germaanse en Keltische stammen kwamen de (vrije) mensen bijeen in een Ding om het te hebben over dit soort #Dingen. Dat gebeurde meestal op een Din(g)sdag overigens. Daar werd recht gesproken, politiek bedreven, konden mensen hun zorgen uiten en was het mogelijk om met elkaar van mening te verschillen, om die vervolgens met elkaar te overbruggen.

Hoe groot is het contrast met onze huidige samenleving, die in het teken staat van reductionisme, materialisme en determinisme? Deze eenvoud in samenleven en -werken lijkt in onze moderne beschaving kwijt te zijn geraakt. Wanneer was het voor het laatst dat je in ons parlement nog een goed inhoudelijk debat hebt meegemaakt, waar het werkelijk ging om waar het over hoort te gaan? Meestal is men enkel bezig met beeldvorming, de uiterlijke symptomen, de details en het ‘vliegen afvangen’ bij de ander.

Het wordt tijd dat het #DING weer centraal komt te staan en, zoals Bruno Latour zegt in zijn Dingpolitik, niet de objecten, de dingetjes. Maar dat vraagt nogal wat van ons, want dat betekent dat we er achter moeten zien te komen waar het werkelijk om draait, wat de kern is, de essentie. En in onze pragmatische Realpolitik hebben we daar, meestal impliciet, toch afscheid van genomen? Foucault had ons toch verteld dat als je een ui pelt, deze alleen uit ringen bestaat en er geen kern is?

Ik kan je vertellen dat die er wél is, in ons als mensen en in elk #DING. Het is aan ons om die kern te ontdekken, te ontsluieren, zodat we het weer kunnen hebben over waar we het over moeten hebben, over de hoofdzaak, zonder te hoeven vervallen in bijzaken. Want alleen dan komen we met elkaar verder.